Nog 1 week... (of misschien iets later)

Lieve allemaal,

Het is bijna zover…

Nog even wachten op mijn werkgunning… waar een contract voor nodig is… dat nu nog in Mozambique wordt opgesteld… wat ik (deze week) nog moet ondertekenen en inscannen en doormailen naar London.. waar men met dit contract en mijn paspoort (ligt nu in London) naar de Mozambiqaanse ambassade moet voor mijn werkvergunning (zou moeten lukken in 1 dag is mij verteld). Vervolgens moet mijn paspoort weer naar Nederland worden gestuurd… en als dat lukt dan vertrek ik precies over 1 week op woensdagmiddag 23 maart om 16.40 uur via Amsterdam, London, Johannesburg naar Maputo (de hoofdstad van Mozambique) waar ik donderdagochtend om 11.00 uur land.

Ach ja… anders vertrek ik wat later…

Voor de liefhebbers… wat achtergrondinfo over Mozambique.

Mozambique ligt in het zuidoosten van Afrika, grenzend aan Tanzania, Malawi, Zambia, Zimbabwe, Zuid-Afrika en Swaziland. Een land met bijna 22 miljoen inwoners. Een lange kustlijn van 2.500 kilometer met mooie stranden en verschillende natuurparken. Maputo is de hoofdstad van Mozambique. In de jaren 50-60 was Maputo DE badplaats voor toeristen uit Portugal en Zuid-Afrika.
Van 1500 tot 1975 was Mozambique een kolonie van Portugal. Geliefd om het ivoor, goud en de slaven. Sinds 1975 is Mozambique onafhankelijk. De voertaal van Mozambique is nog steeds Portugees (een taal die ik moet leren, gelukkig krijg ik in Mozambique nog 6 weken privéles!).
Pas sinds 1992 is het rustig in Mozambique. Want na de onafhankelijkheidstrijd heeft er tot 1992 een burgeroorlog plaatsgevonden tussen de Frelimo (een bevrijdingsgroep, gesteund door de DDR en Sovjet-Unie) en de Renamo (een verzetsbeweging, gesteund door Zuid-Afrika, VS en Rhodesie). Bruggen, wegen, scholen en ziekenhuizen zijn tijdens deze burgeroorlog vernield en miljoenen landmijnen zijn geplaatst. Door deze burgeroorlog is het land in verval geraakt.
In 1992 sloot men een vredesakkoord. Het land is sinds deze tijd in wederopbouw. Op het gebied van mensenrechten is veel verbeterd (democratie, redelijke mediavrijheid e.d.) Maar het land is toch nog echt een ontwikkelingsland. Er is een beperkte toegang tot medische voorzieningen (de gemiddelde levensverwachting is 47 jaar en 15% van de bevolking heeft aids). Er is veel corruptie. Er worden geen belastingen geheven (waardoor er minder overheidsinkomsten zijn en waardoor er dus ook minder door de overheid geïnvesteerd kan worden). Het land heeft ook veel last van natuurrampen zoals overstromingen en cyclonen (die weer leiden tot epidemieën), maar ook droogte (met als gevolg voedseltekorten). Mozambique heeft een hele slechte infrastructuur (waardoor het vervoeren van voedsel van noord naar zuid logistiek niet haalbaar is). Ook is het onderwijs heel gebrekkig, doordat leraren laag zijn opgeleid en er weinig materiaal voorhanden is. Door de overheid wordt onderwijs wel als heel belangrijk ervaren, omdat men onderwijs van belang vindt voor de verdere ontwikkeling van het land.

Wat ga ik doen…

In oktober viel mijn oog op een vacature van VSO op de site van Volkskrant met als titel ‘Heb je al eens leerkrachten gecoacht onder een apenbroodboom?’. VSO is een internationale ontwikkelingsorganisatie (Voluntary Service Overseas) die vakdeskundigen uitzendt naar ontwikkelingslanden op vraag van een lokale organisatie, met als doel om kennis en vaardigheden uit te wisselen zodat de organisatie op eigen benen kan staan. Eind oktober heb ik op deze vacature gereageerd. Eind november heb ik het assessment gedaan. En eind december kreeg ik een aanbod van een plaatsing in Mozambique. De presbyterian church zocht namelijk een ‘educational program advisor’. Deze kerk heeft een aantal scholen over heel Mozambique en zocht iemand die zou kunnen helpen om deze scholen beter aan te sturen door o.a. te ondersteunen bij het schrijven van beleid, samen te werken met het ministerie van onderwijs, onderwijs te evalueren, fondsen te werven, informatiemateriaal te ontwikkelen e.d.. Deze functie leek (en lijkt) me super, daarom heb ik meteen met 'ja graag'gereageerd. Eind januari heb ik van pater Sive van de presbyterian church de definitieve goedkeuring gekregen.

Vervolgens heb ik mijn werk bij Tulser opgezegd. In februari heb ik mijn werkzaamheden afgerond en overgedragen, ook mijn appartement in Maastricht opgezegd & spullen verhuisd. En sinds 1 maart logeer ik bij mijn ouders tot mijn vertrek. Nu nog lekker ‘n week genieten van Nederland en afscheid nemen van mijn familie en vrienden.

Ik houd jullie op de hoogte!

Adeus (good-bye)
Caroline